Woensdagochtend 11 uur. Nietsvermoedend ga ik een klein stukje hardlopen. Zoals gewoonlijk laat ik mijn zintuigen zoveel mogelijk thuis. Mijn ogen lensloos en mijn oren bedekt met een grote blauwe koptelefoon.
Ik zie mij genoodzaakt om een andere route te lopen dan gebruikelijk. Om irrelevante redenen staat mijn fiets in Zuilen, dus ik besluit vanuit Overvecht langs de Vecht in die richting te lopen. Daar kan ik dan mijn fiets pakken en die zo weer veilig thuisbrengen.
Na tien minuten veelal in mijn eigen gedachtewereld rond te hebben gehobbeld, besef ik me plotseling dat ik op Het Zandpad ben beland. Ik heb gehoord dat mannen en vrouwen vaker op een dergelijke manier op het Zandpad belanden, maar voor mij is het nieuw.